Στην Ελλάδα είναι γνωστό πως ελάχιστες ομάδες δίνουν βάση αποκλειστικά και μόνο στα τμήματα υποδομής τους, όμως η Ακαδημία Αθηνών του Κώστα Παταβούκα, διδάσκει ένα μπάσκετ, που έχει σαν γνώμονα όχι τον πρωταθλητισμό, αλλά τη βελτίωση και την εξέλιξη Ελλήνων παικτών. Το γεγονός πως δεν υπάρχει ανδρικό τμήμα στον σύλλογο, φανερώνει τη νοοτροπία και τα θέλω του BAC, που «τρέφεται» από τα παιδιά του και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο-δυνατό για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Ο παλαίμαχος μπασκετμπολίτσας μίλησε στο Zone Press για τη δουλειά της Ακαδημίας, τι έχει πετύχει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ενώ έδωσε και μερικές συμβουλές στα νέα παιδιά, που  μάλλον τεμπελιάζουν λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει.

Κύριε Παταβούκα πότε ιδρύσατε την Ακαδημία, ποιοι ήταν οι στόχοι σας και έχετε φτάσει εκεί που επιθυμείτε;

«Καλησπέρα σας την Ακαδημία Αθηνών τη λεγόμενη BAC την ιδρύσαμε το 2008 με μία παρέα φίλων, που κάναμε διακοπές μαζί και είχαμε ίδια φιλοσοφία για το αναπτυξιακό μπάσκετ. Σ’ αυτή την προσπάθεια ξεκινήσαμε μαζί με τους Δημήτρη Ιτούδη, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και Γιώργο Ρεγγίνα και επιδιώξαμε να φέρουμε λίγο τη Σερβία στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια να παντρέψουμε τη νοοτροπία τη σερβική με την ελληνική σχολή μπάσκετ και νομίζω πως κάτι τέτοιο, δεν είχε ξαναγίνει στην Ελλάδα. Στις κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας οι άνθρωποι που κέρδισαν τόσα από το μπάσκετ, επιθυμούσαν να επιστρέψουν κάτι στο άθλημα, που λατρεύουν και τι καλύτερο από το να μάθουν μερικά μυστικά του σπορ στα μικρά παιδιά».

Τέτοια οργανωμένη και στοχευμένη δομή, δεν υπήρχε σε καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα και δεν φτιάξαμε και ανδρικό τμήμα, για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω. Η Ακαδημία έχει σαν στόχο την εκμάθηση των βασικών του μπάσκετ, που δυστυχώς δεν δίνουμε μεγάλη βάση εκεί, ενώ από τότε λειτουργούσαμε σ’ επαγγελματικά πλαίσια, με την παρουσία γιατρού σε κάθε προπόνηση. Εδώ να προσθέσουμε πως  όποιο παιδί, επιθυμούσε να παίξει σε μεγαλύτερη ομάδα, εννοείται δεν του φράζαμε το δρόμο, γιατί το ξανατονίζω στόχος μας ήταν και είναι τα παιδιά και η ανάπτυξή τους».

Πλέον μετά από δεκαπέντε χρόνια τι έχετε καταφέρει από αυτά που σκεφτόσασταν το 2008; Που βρίσκεστε και τι επιθυμείτε να βελτιώσετε;

Κοιτάξτε να δείτε εμάς πρωταρχικό μας μέλημα είναι να κάνουμε τα παιδιά ν’ αγαπήσουν το μπάσκετ και να φεύγουν χαρούμενα από το γήπεδο. Στο κεφάλι μου δεν πέρασε από το μυαλό να κάνουμε πρωταθλητισμό, αλλά να λειτουργήσουμε σαν μπασκετική ακαδημία, που θα μάθει στα νέα παιδιά το άθλημα σωστά. Προσφέραμε υπηρεσίες πολλές, όπως ένα κλειστό γήπεδο, που δεν διαθέτουν όλοι οι σύλλογοι, ειδικά στις μικρές ηλικίες, ενώ το γεγονός της σωστής δουλειάς, φαίνεται κι από τ’ αποτελέσματα που φέραμε. Σίγουρα δεν μας ενδιαφέρουν οι τίτλοι, όμως το γεγονός πως το 2016 κατακτήσαμε το πανελλήνιο πρωτάθλημα, έχουμε συμμετοχές στην Α ΕΣΚΑ σε παίδες και εφήβους, ενώ έχουμε πανηγυρίσει και τη λίγκα της ΕΣΚΑ, λέει πολλά. Τονίζω πως εμείς πρώτα απ’ όλα θέλουμε να ευχαριστιούνται τα παιδιά το μπάσκετ και στη συνέχεια, όποιο παιδί έχει ταλέντο να το βοηθήσουμε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο ψηλά.

Γενικότερα το μπάσκετ ήταν πρώτο στις καρδιές των παιδιών κι αυτό σας το λέω, με μεγάλη σιγουριά. Έρχονται πολλοί νέοι αθλητές με φιλοδοξίες με όνειρα και να σας πω κάτι; Ο Έλληνας το αγαπάει αυτό το σπορ, είναι στις φλέβες του και παρά το γεγονός του κορωνοϊού η όρεξη και το μεράκι εμάς, αλλά και των παιδιών, παραμένει το ίδιο. Από την Ακαδημία μας έχουν περάσει χιλιάδες παιδιά κι αυτό που κρατάω είναι η διάθεση και η πώρωση να το πω έτσι για βελτίωση. Εμείς είμαστε στην ευχάριστη θέση να παρακολουθούμε κι ήτοι δυνατόν να βελτιώνουμε κάποια παιδιά, που θα μπορούσαν ν’ αγωνιστούν σε μεγαλύτερο επίπεδο. Για παράδειγμα ο Νίκος Αρσενόπουλος ήταν ένα αυθεντικό ταλέντο και τώρα παίζει στη Basket League, ενώ έχουμε στείλει και τέσσερα παιδιά με υποτροφίες στην Αμερική κι ένα στην Ολλανδία, όπου συνδυάζουν σπουδές και μπάσκετ μαζί. Μάλιστα να σας ενημερώσω πως ο Σωτήρης Ναυπλιώτης έχει offers να πάει Division 1, βγήκε πρωταθλητής με το Prep School (αήττητοι στην Αμερική) και μακάρι το παιδί να πάει και ψηλότερα. Εμάς αυτό μας χαροποιεί να βοηθάμε παιδιά με ταλέντο, να πάνε παρακάτω και να κρατήσουμε τους νεαρούς κοντά στο άθλημα, να μην το παρατήσουν ποτέ. Έχουμε προσωπική επαφή με τα παιδιά, ακόμα κι αν έχουν φύγει από την Ακαδημία, μιλάμε τηλεφωνικά και τα βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε.

Αυτό που μου έχει κάνει αρνητική εντύπωση τα τελευταία χρόνια ένα πράγμα είναι. Στη χώρα μας υπάρχει άφθονο ταλέντο, όμως η πρώτη ύλη δεν φτάνει. Τα παιδιά καλά κάνουν κι έχουν φιλοδοξίες, όμως στο ενδιάμεσο στάδιο, που είναι ο ιδρώτας, κάπου χάνουν το δρόμο τους. Δηλαδή θέλουν κατευθείαν να φτάσουν στο πικ τους, όμως ενδόμυχα επιθυμούν να προσπεράσουν το κομμάτι της δουλειάς και της προπόνησης. Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημά μας, στη νοοτροπία, όχι στο ταλέντο.

Δηλαδή εκεί εντοπίζετε εσείς το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σαν Ελλάδα στο αναπτυξιακό κομμάτι του μπάσκετ;

«Δεν είναι ένας παράγοντας που φταίει ουσιαστικά για την κατάσταση στο αναπτυξιακό πρόγραμμα του ελληνικού μπάσκετ. Σίγουρα τα παιδιά αθλητικά είναι πίσω γι’ αυτό βλέπουμε και στο εξωτερικό οι νέοι αθλητές να είναι πιο μπροστά από τους δικούς μας. Στο εξωτερικό δουλεύουν σε πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ εμείς είχαμε το δικό μας πρόγραμμα, το οποίο όσο περνούσαν τα χρόνια έγινε απαρχαιωμένο και λογικά μας ξεπέρασε το άθλημα. Οι άλλες χώρες είναι πιο μπροστά από εμάς κι αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και να προσπαθήσουμε να τις φτάσουμε. Ευτυχώς η νέα διοίκηση της ΕΟΚ, έχει ως μέλημα το αναπτυξιακό πρόγραμμα και πάνω σε αυτό, οφείλουμε όλοι μας να της δώσουμε ένα χέρι βοηθείας.

Πάντως εμείς σαν Ακαδημία στοχεύουμε στο να είμαστε κοντά στα παιδιά, να μιλάμε μαζί τους και για θέματα εκτός μπάσκετ, ενώ μας ενδιαφέρει να διασκεδάζουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να φτιάξουμε τη βάση σαν χώρα, να υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και να μην παίξουν ψηλά, να μείνουν στον χώρο της καλαθοσφαίρισης. Πρέπει να δώσουμε βάση στα βασικά του αθλήματος, όπως τα μάθαμε εμείς οι παλιοί κι εγώ προσωπικά ήμουν τυχερός γιατί είχα σαν μέντορα τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς και μας έμαθε να προσέχουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αυτό προσπαθούμε να πράξουμε και στη  BCA, δίνοντας έμφαση στο σουτ, στην καλή στάση σώματος κι ελπίζουμε χρόνο με το χρόνο το ελληνικό μπάσκετ, να είναι πρότυπο στις μικρές ηλικίες.

Χατζηλεοντής: «Όνειρο να παίξω σε κολέγιο της Αμερικής, ευλογία ο κόουτς Παταβούκας»

Η Ακαδημία Αθηνών όπως είδατε και πιο πάνω, παράγει ταλέντα και τ’ αφήνει ν’ ανθίσουν στο εξωτερικό. Κάτι παρεμφερές στοχεύει και ο Τάσος Χατζηλεοντής, ο οποίος θεωρείται ένα παιδί με καλή πρώτη ύλη και τώρα στοχεύει να παίξει σε αμερικανικό κολέγιο, ώστε να παντρέψει το μπάσκετ και τις ακαδημαϊκές σπουδές του.

Τάσο πότε ήρθες στην Ακαδημία Αθηνών, τι δουλειά γίνεται, είσαι ευχαριστημένος;

«Εγώ ήρθα στην BAC το περασμένο καλοκαίρι κι είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για την επιλογή μου, καθώς εδώ πέρα γίνεται εξαιρετική δουλειά με τον κόουτς Παταβούκα. Εξελίσσομαι συνέχεια και μακάρι να γίνομαι καλύτερος μέρα με τη μέρα».

Τι έχεις βελτιώσει στο παιχνίδι σου από τότε που ξεκίνησες να παίζεις για την Ακαδημία Αθηνών;

«Από τότε που ήρθα στην BAC έχω βελτιώσει πολύ τη μηχανική μου στο σουτ, ενώ διαβάζωκαλύτερα το παιχνίδι. Σίγουρα έχω πολλά να μάθω ακόμα, όμως νομίζω έκανα την καλύτερη-δυνατή επιλογή με το να έρθω στην Ακαδημία, αφού ωρίμασα μπασκετικά κι αυτό φάνηκε από την διαχείριση που έκανα σε πολλά παιχνίδια».

Τι γεύση σου έχει αφήσει ο κόουτς Παταβούκας; Σου μαθαίνει πράγματα κι εκτός μπάσκετ;

Η αλήθεια είναι πως πέρα από το μπάσκετ, ο κόουτς Παταβούκας είναι σαν δεύτερος πατέρας μας στο γήπεδο. Συζητάμε πολύ μαζί του, μας δίνει συμβουλές ζωής, ενδιαφέρεται για εμάς και μας ωθεί συνέχεια στο να προσπαθούμε πολύ. Είναι πολύ σημαντικό να είναι κοντά σε νέα παιδιά, αφού μας ετοιμάζει για τις δυσκολίες του αθλητισμού, αλλά και της ζωής.

Ποια είναι τα όνειρά σου; Που θέλεις να φτάσεις;

«Το όνειρο μου είναι να παίξω σε κάποιο κολέγιο της Αμερικής κι από εκεί και πέρα, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, ώστε να παίξω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Δεν θα είναι εύκολα το γνωρίζω αυτό, όμως έχω τη δίψα και το πείσμα, να κυνηγήσω τα όνειρά μου».