Το αναπτυξιακό μπήκε στο συρτάρι!
Γνωρίζετε πολύ καλά όλοι σας, πως αυτή εδώ η στήλη γράφει αλήθειες και δεν χαϊδεύει αυτιά, γιατί μόνο έτσι κοιτάς το πρόβλημα κατάματα. Δυστυχώς για ένα ακόμα καλοκαίρι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να έχουμε αλλάξει τρόπο σκέψης κι εκτέλεσης ενός πλάνου. Οι υπεύθυνοι του αναπτυξιακού της ΕΟΚ είναι γεμάτοι λόγια, αλλά άδειοι από πράξεις, καθώς οι μικρές εθνικές ομάδες μας, υπηρετούν ένα μπάσκετ αναχρονιστικό, που βασίζεται στην άμυνα και στην αργή ανάπτυξη. Χώρες όπως το Βέλγιο, το Ισραήλ είναι πια περισσότερο σύγχρονες από εμάς, αφού τρέχουν ακατάπαυστα, σουτάρουν τρίποντα και η σκοπιμότητα της νίκης εντοπίζεται, μόνο στα κλεισίματα των αναμετρήσεων.
Παρακολούθησα τις περισσότερες αν όχι όλες τις αναμετρήσεις των Νέων Ανδρών, των Εφήβων (την ώρα που γράφεται η Παίδων δεν έχει ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της στο Ευρωμπάσκετ U16, όμως εκεί το προπονητικό σταφ, μοιάζει να πλησιάζει τα ευρωπαϊκά στάνταρ), ενώ το γυναικείο μπάσκετ πάει από το κακό στο χειρότερο. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα, που δεν είναι τα καλύτερα-δυνατά, αλλά το γεγονός πως οι υποβιβασμοί στη Β’ κατηγορία των Ευρωπαϊκών είναι πιο συχνοί και το γυναικείο μέρος της καλαθοσφαίρισης της χώρας δεν πάει καλά.
Είναι το δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι και τα πράγματα είναι χειρότερα από πέρσι και δεν καταλαβαίνω αυτή την απάθεια από τους ιθύνοντες της Ομοσπονδίας. Η ανάπτυξη του μπάσκετ σε κάθε χώρα, ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει έναν βασικό κανόνα. Οι προπονητές να έχουν σαν πρώτο και κύριο μέλημα την εξέλιξη των παιδιών κι όχι την κατάκτηση μεταλλίων. Για παράδειγμα ο Κώστας Παπαδόπουλος με το υλικό που είχε στην Κρήτη, τα πήγε περίφημα και πήρε το 100% από τον κάθε παίκτη του. Βέβαια είναι αμφίβολο αν κάποιο παιδί από αυτή τη φουρνιά, θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει στον εκάστοτε σύλλογό του. Η πιο ταλαντούχα Εφήβων με τον ίδιο προπονητή από πέρσι (Βαγγέλη Ζιάγκο), έμοιαζε ασύνδετη και θεωρούσε πως μόνο με το ταλέντο θα προχωρούσε μπροστά. Σίγουρα και οι ατυχίες με τους τραυματισμούς έπαιξαν το ρόλο τους, όμως ας μην κρυβόμαστε, μόνο με το ατομικό ταλέντο δεν προχώρησε καμία ομάδα. Προσπαθώ να καταλάβω με όλο τον σεβασμό, τι είδους μπάσκετ πρεσβεύει σε κάθε βαθμίδα η Ελλάδα κι απάντηση δεν πρόκειται να πάρω από κανέναν, όπως συνέβη και πέρσι. Για να το κάνω πιο λιανά, τι σχέδιο υπάρχει για ένα παιδί ταλαντούχο, που το εντοπίζεις κι από την U15 κι έπειτα, το βελτιώνεις, ώστε όταν φτάσει στην Εθνική Νέων, να τον έχεις μετατρέψει σε πρωταγωνιστή, μέσα σ’ ένα μπασκετικό πλαίσιο. Οι παίκτες μας έχουν τεράστιο έλλειμμα στα βασικά του αθλήματος (σουτ, ντρίμπλα) και δεν γνωρίζει κανείς (όχι μόνο εγώ), τι οργανόγραμμα και πλάνο υπάρχει, ώστε να επέλθει βελτίωση.
Δέος και συγκίνηση!
Μπορεί η ΕΟΚ να τα έχει θαλασσώσει στον τομέα αναπτυξιακό, όμως στις αρχές Αυγούστου αποκατέστησε μία τεράστια αδικία, όσον αφορά τον Νίκο Γκάλη. Ο Βαγγέλης Λιόλιος με τους συνεργάτες του, έκαναν το πρέπον και βράβευσαν τον άνθρωπο, που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, κάνοντας μία γιορτή αντάξια του «γκάνγκστερ». Η ομοσπονδία έφερε 14.000 Έλληνες στις 4 Αυγούστου στο ΟΑΚΑ, που τίμησαν με την παρουσία τους τον Γκάλη και τον έκαναν να συγκινηθεί, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του. Φυσικά πολύς κόσμος είδε κι άλλα μεγάλα τοτέμ του αθλήματος, όπως είναι οι Παναγιώτης Γιαννάκη, Νίκος Φιλίππου, Φάνης Χροστοδούλου, Νίκος Λινάρδος και Νίκος Σταυρόπουλος. Αλγεινή εντύπωση έκανε η απουσία του Παναγιώτη Φασούλα, αλλά και του Γιάννη Αντετοκούνμπο (αργότερα ένα ποστ στα σόσιαμ μίντια για τον Γκάλη).
Όλο το σκηνικό ήταν ανατριχιαστικό και θα μείνει χαραγμένο στις καρδιές, όλων όσων βρεθήκαμε στο γήπεδο, όπου αποσύρθηκε η φανέλα ενός «δολοφόνου» του μπάσκετ. Η προηγούμενη διοίκηση κακώς δεν έπραξε το αυτονόητο και γι’ αυτό η ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλου παίρνει άριστα δέκα και της αξίζουν συγχαρητήρια. Ο Νίκος Γκάλης άλλαξε τον ελληνικό αθλητισμό και τον μετέτρεψε σε επαγγελματικό. Πολλοί πρώην συμπαίκτες ή αντίπαλοί του, μάλιστα παραδέχτηκαν πως άλλαξε τα μυαλά και στην τότε ελληνική κοινωνία κι εμείς δεν έχουμε παρά να τους πιστέψουμε.
