Η χρονιά αρχίζει με Παγκόσμιο Κύπελλο, κι η Ευρωλίγκα θα ξεκινήσει σε λιγότερο από ένα μήνα μετά. Έχουμε να πούμε πολλά…

Ας ξεκινήσουμε από το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Δεν παίζουν με την Εθνική Ομάδα μας οι Σλούκας, Καλάθης, Ντόρσεϊ έστω και λόγω της συμμετοχής του Γουόκαπ, Γιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο και – δυστυχώς με τραυματισμό της τελευταίας στιγμής – ο Μήτογλου.

Έγινε μεγάλη κι έντονη συζήτηση για τον καθένα από τους απόντες κι ακούστηκαν πολλά πατριωτικά, δογματικά, άδικα και δίκαια (όπως έγινε και συζήτηση για τη συμμετοχή του Γουόκαπ).

Κι είναι πολλές οι αναφορές σε σταρ που έχουν διαρκή παρουσία στις Εθνικές Ομάδες τους.

Υπάρχουν τρεις βασικές θέσεις που λειτουργούν ως σημεία αναφοράς σε κάθε σχετική συζήτηση, όποτε κι αν γίνεται, όποιον κι αν αφορά.

• Η συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα είναι κορυφαία τιμή για έναν αθλητή ομαδικού αθλήματος.
• Το ευρύτερο πλαίσιο διαμορφώνει ένα περιβάλλον στο οποίο η συμμετοχή είναι απόλυτη προτεραιότητα για ένα αθλητή.
• Κανείς δεν θέλει στην ομάδα κάποιον που δεν θέλει να είναι στην ομάδα.

Διαχρονικά, η συζήτηση περί συμμετοχής των παικτών πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό πλαίσιο που - τελικά - αφορά στην προσέγγιση που έχει η κοινωνία για το μπάσκετ αλλά και την πατρίδα.

Όταν η Εθνική Ομάδα πάει να παίξει επίσημα παιχνίδια πρόκρισης σε κορυφαίες διοργανώσεις σε γήπεδα 800 θέσεων στην επαρχία με προσκλήσεις σε μαθητές γιατί δεν γεμίζει το γήπεδο… Αυτή είναι η απαξίωση.

Όταν οι μικρότερες Εθνικές Ομάδες δίνουν αγώνες με θεατές συγγενείς και φίλους… αυτή είναι η απαξίωση.

Μην συζητήσουμε καν για το γεγονός ότι οι διοργανώσεις και οι επιτυχίες δεν αναφέρονται στα αθλητικά δελτία ειδήσεων και τα sites.

Όλα τελικά αφορούν στη συμμετοχή.

Ομάδα χωρίς νέα παιδιά που να θέλουν να φορέσουν τη φανέλα της, δεν υπάρχει.

Ομάδα που στα παιχνίδια της έχει 30 φιλάθλους, δεν πάει πουθενά.

Φίλαθλοι που βλέπουν μόνο τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους δεν δικαιούνται να κάνουν κριτική αφ’ υψηλού.

Κι αυτή είναι η μία βασική υποχρέωση που έχει η ΕΟΚ στην Ελλάδα και η κάθε ομοσπονδία σε κάθε χώρα του κόσμου. Η συμμετοχή θεατών σε κάθε παιχνίδι μπάσκετ, από τη βάση του μπασκετικού οικοδομήματος.

Τώρα, που η FIBA επέλεξε ως επικεφαλής της το Σεΐχη Σαούντ Αλί Αλ Θανί από το Κατάρ (?!) τι να περιμένει κανείς…

Σε αυτή την προσέγγιση δικαιολογείται και το γεγονός ότι η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου γίνεται σε Φιλιππίνες / Ιαπωνία / Ινδονησία. Λειτουργεί υπέρ της περιφερειακής ανάδειξης του αθλήματος κι ενισχύει την παγκοσμιότητα του αθλήματος.

Πάλι καλά που τα παιχνίδια της Εθνικής Ομάδας μας μεταδίδονται (και) από την ΕΡΤ.

Πάγια θέση μας είναι ότι ΔΕΝ είναι σωστό να μεταδίδονται τα παιχνίδια μιας Εθνικής Ομάδας από συνδρομητική πλατφόρμα. Είναι αντίθετη με τη φιλοσοφία μας υπέρ της συμμετοχής (έστω των θεατών).

Μπράβο σε όποιον δικαιούται τα εύσημα για την ανοικτή μετάδοση των αγώνων.

Δεν γνωρίζω κάτι σχετικό, αλλά θεωρώ απολύτως λογικό να έχει την απαίτηση ανοικτής μετάδοσης ο βασικός χορηγός της εθνικής ομάδας.

Ας απολαύσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ας δούμε γνωστούς και νέους παίκτες, ας δούμε τι είδους μπάσκετ παίζεται στον πλανήτη και ποιες είναι οι τάσεις.

Κατά τη γνώμη μου – συμφωνώντας με την κοινή προσέγγιση - το καλύτερο μπάσκετ στον πλανήτη παίζεται στην Ευρωλίγκα. Αν και αυτή η θέση εξαρτάται κι από την αντίληψη που έχει κανείς για το άθλημα. Το ΝΒΑ όλο και περισσότερο ολισθαίνει προς την κατηγορία των entertainment sports, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία, το ταλέντο και τα επιτεύγματα των παικτών.

Με την ελπίδα ότι η Εθνική θα παίξει αυτό που μπορεί και θα πάρει αυτό που δικαιούται, καλά παιχνίδια να έχουμε.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αν βρεθούμε στην οκτάδα θα τα έχουμε ήδη πάει περίφημα.