Όταν διαβάζετε όλα αυτά θα ξέρετε τι έχει γίνει τελικά, αλλά αυτό που συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό μέχρι τις αρχές του 2023 είναι άξιο συζήτησης.
Η χρονιά ξεκίνησε μεγάλες προσδοκίες για τους φίλους του ΠΑΟ. Τεχνικός διευθυντής ο Πεδουλάκης, προπονητής ο Ράντονιτς, είχαν όλοι το σιγουριά ότι η ομάδα θα έχει ταυτότητα, σκληράδα, θα παίζει άμυνα μέχρι θανάτου κι όλοι θα φτύνουν αίμα για να την κερδίσουν. Και ακόμα, η ομάδα απέκτησε όχι ένα αλλά δύο playmaker, δεύτερο ψηλό και μάλιστα με παιχνίδι πλάτη, και καλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις. Και ήρθε και ο Μπέικον κι ένα σερί νικών και άρχισαν συζητήσεις για το πόσες πιθανότητες έχει ο ΠΑΟ να μπει στην οχτάδα.
Και ξαφνικά όλα στράβωσαν, ήρθε ένα σερί με ήττες και κακές εμφανίσεις, και μια συντριβή από τον Ολυμπιακό μέσα στις γιορτές. Και εκεί που όλοι περίμεναν ότι ο DPG θα απολύσει τον Ράντονιτς, αυτός τον στήριξε, του έδωσε το ελεύθερο για αλλαγές, απεριόριστο budget και κατήργησε την θέση του τεχνικού διευθυντή. Επόμενο παιχνίδι στο Μόναχο με την Bayer, συντριβή με τα χέρια κάτω για τον ΠΑΟ.
Την ευθύνη για τα αποτελέσματα την έχουν οι παίκτες, γιατί αυτοί βρίσκονται στο παρκέ και από τη δική τους ικανότητα εξαρτώνται όλα. Όμως η εικόνα της ομάδος, είναι πάντα ευθύνη του προπονητή.
Στην άμυνα, όλα πάνε στραβά κι αυτό είναι ανεξήγητο γιατί υπάρχουν παίκτες που ξέρουν και θέλουν να παίξουν άμυνα. Πολλές φορές, ο Παναθηναϊκός σου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συστήματα στην επίθεση, του μένει η μπάλα στα χέρια ή γίνονται επιθέσεις του πανικού. Και το χειρότερο, οι παίκτες σου δίνουν την αίσθηση ότι δεν νοιάζονται. Με δυο λόγια, όλα πάνε στραβά ενώ υπάρχουν οι προϋποθέσεις να μην πάνε όλα στραβά. Και ακόμα περισσότερο, αντί τα πράγματα να βελτιώνονται, χειροτερεύουν.
Τι θα γίνει στον Παναθηναϊκό δεν ξέρουμε, ίσως το ξέρετε εσείς όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μακάρι να έχει βρεθεί λύση και ομάδα να έχει μπει σε ένα σωστό δρόμο. Αυτό που έχει σημασία είναι να αξιοποιήσουμε αυτό το θέμα σαν “υπόθεση εργασίας” και να πούμε κάτι πολύ σημαντικό.
Η μισή αλήθεια είναι ότι για να πετύχεις το στόχο σου χρειάζεσαι ένα σχέδιο, και καλύτερα να έχεις ένα κακό σχέδιο παρά να μην έχεις καθόλου.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί να έχεις το σχέδιο και τα απαραίτητα υλικά για να εξασφαλίσεις την επιτυχία και τα καλά αποτελέσματα. Τη διαφορά την κάνει η εφαρμογή του σχεδίου, ο τρόπος που θα το παρουσιάσεις, θα το υποστηρίξεις, θα κάνεις όσους συμμετέχουν να πιστέψουν σε αυτό.
Δίνω μεγάλη σημασία στο ότι πρέπει όλοι άνθρωποι σε ένα μπασκετικό οργανισμό να πιστεύουν στην ομάδα και το σχέδιο. Χωρίς αυτή την πίστη δεν υπάρχει ομοιογένεια, πειθαρχία, συνεργασία. Και μετά, πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο, που όλοι θα το καταλαβαίνουν και να κατανοούν το ρόλο τους σε αυτό.
O Ράντονιτς έχει αναλάβει αυτό το βάρος μετά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα και δείχνει να είναι μόνος του και εντελώς εκτεθειμένος, έχει χάσει τη σπίθα του ‘’στρατηγού’’ που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του μια ομάδα γιατί όπως έχουμε ξαναπεί μπάσκετ παίζουν και οι προπονητές. Άξιο σημείωσης είναι το τρόπος που λειτούργησε στην ομάδα του ο Ιβάνοβιτς με τον Ερυθρό Αστέρα, ο Καζίς Μακσβίτις στη Ζαλγκίρις, ο Χουάν Πεναρόγια στη Μπασκόνια και ο all time classic Αντρέα Τρικέρι στη Μπάγερν.
Πρώτη φορά βλέπουμε στην Ελλάδα να υπάρχει αμέριστη στήριξη σ’ένα προπονητή που (επιτρέψτε μου τη φράση) έχει χάσει τα ‘’αυγά και τα πασχάλια’’…
Η χρονιά δεν θα χαθεί αρκεί να γίνουν οβιδιακές αλλαγές προκειμένου να επιστρέψει η ηρεμία, γιατί αντιλαμβανόμαστε όλοι πως το κλίμα μεταξύ πάγκου -διοίκησης είναι τουλάχιστον τραγικό. Ο κόσμος βράζει και έχει και το δίκιο του, πόσο να στηρίξει έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών;
Ρόστερ έχει προσθήκες σε θέσεις πρέπει να κάνει και με έναν προπονητή με εμπειρία θα κάνει θάυματα!