Όλες οι επιτυχίες της EUROLEAGUE είναι επιτυχίες μάρκετινγκ.
Η EUROLEAGUE βλέπει το μπάσκετ ως προϊόν στη βιομηχανία του θεάματος, εφαρμόζει πολύ σωστά προωθημένο marketing και έχει σπουδαία αποτελέσματα. Το τηλεοπτικό προϊόν αυξάνεται διαρκώς σε ποσότητα και τηλεθέαση, τα γήπεδα γεμίζουν, οι ομάδες διαγκωνίζονται για να λάβουν μέρος στη διοργάνωση. Το ίδιο κάνει και το ΝΒΑ, θα πει κάποιος και θα πιστέψει ότι έβαλε τέλος στη συζήτηση. Δεν είναι το ίδιο !!!
Το μπάσκετ στις ΗΠΑ δεν είναι δομημένο με τον ίδιο τρόπο. Ας το πάρουμε από την κορυφή του οικοδομήματος προς τα κάτω.
Και το πιο σημαντικό από όλα… Το ΝΒΑ δεν απομυζά τους χυμούς του κολεγιακού, δεν μειώνει το ενδιαφέρον του. Αντιθέτως, η προοπτική του ΝΒΑ (και των επαγγελματικών συμβολαίων σε άλλες χώρες, βέβαια) προσθέτει κίνητρα κι ενδιαφέρον στο κολεγιακό πρωτάθλημα.
Όμως οι διαφορές είναι χαώδεις σε πιο βασικό επίπεδο .Το οικοδόμημα του μπάσκετ στις ΗΠΑ έχει γερές βάσεις.
Στο “δημοτικό” γίνεται η πρώτη γνωριμία με το “παιχνίδι” – και χρησιμοποιώ εσκεμμένα αυτόν τον όρο. Στο high school οι παίκτες διδάσκονται τα βασικά σε ό,τι αφορά στην τεχνική αλλά και τη νοοτροπία. Και στο κολεγιακό πρωτάθλημα, ακόμα και στα μικρότερα κολλέγια, τα γήπεδα γεμίζουν κάθε φορά, με χιλιάδες κόσμο.
Είναι δείγμα υγείας και βάση αισιοδοξίας για το μέλλον το γεγονός ότι στις ΗΠΑ οι φίλαθλοι πάνε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν μπάσκετ σε κάθε επίπεδο. Το μπάσκετ έχει δεσμούς με την οικογένεια, το σχολείο, τη γειτονιά, την πόλη, την πολιτεία.
Η EUROLEAGUE και το μπάσκετ “της”
Όχι ακόμα, αλλά το μπάσκετ της EUROLEAGUE κινείται προς την κατεύθυνση του entertainment sport. Το τηλεοπτικό προϊόν είναι κορυφαίου επιπέδου, το promotion είναι υποδειγματικό, οι χορηγίες αυξάνονται, οι αριθμοί ευημερούν. Όταν όμως η τηλεόραση είναι το μέτρο της επιτυχίας, πρέπει να θυμίσουμε ότι η τηλεόραση καταναλώνει/φθείρει το προϊόν της, τόσο ως μέσο όσο και ως κοινωνική διεργασία.
Ας μιλήσουμε για μπάσκετ.
Εφέτος θα υπάρξουν παίκτες που θα χρειαστεί να παίξουν σε 90+ επίσημα παιχνίδια. Σχεδόν 2 κάθε εβδομάδα κατά μέσο όρο! Η διαμορφωμένη ανάγκη για μια ομάδα να παίζει 2 ματς EUROLEAGUE κι ένα για το εθνικό πρωτάθλημα είναι έγκλημα – ειδικά αν σκεφθεί κανείς τις μετακινήσεις. Παράδειγμα μιας διαβολοβδομάδας.
Από την Αθήνα στο Κάουνας, ματς, επιστροφή, ματς μέσα σε 24 ώρες, μέσα σε 48 ώρες από την Αθήνα στη Ρόδο, επιστροφή. Μετρήστε τις ώρες που αφιερώνει η ομάδα/οι παίκτες σε μετακινήσεις / αναμονές / πτήσεις / μεταβάσεις
Το πρόβλημα με την EUROLEAGUE δεν είναι ότι ασχολείται με το πάνω ράφι του μπάσκετ – αυτός είναι άλλωστε ο λόγος ύπαρξης και ο στόχος της. Το πρόβλημα είναι ότι στραγγαλίζει το μπάσκετ παρακάτω και υποθηκεύει το μέλλον του. Η κόντρα EUROLEAGUE - FIBA είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των τελευταίων χρόνων στο μπάσκετ.
Το μπάσκετ δεν είναι – μόνο - τηλεοπτικό προϊόν. Ακόμα κι αν ήταν, δεν μπορεί να καταστρέφει την παραγωγική διαδικασία. Είναι ηλίθιο, είναι σαν να αποφασίσει το τμήμα μάρκετινγκ μιας πολυεθνικής ότι δεν χρειάζεται εργοστάσια για να κατασκευάζουν προϊόντα. Το μπάσκετ είναι άθλημα, είναι πρότυπα για τα παιδιά, είναι απαραίτητη κοινωνική διαδικασία και διαδικασία κοινωνικοποίησης. Δεν μπορεί να το προσεγγίζει κανείς με μόνο κριτήριο το κέρδος και μάλιστα κέρδος που δεν αφορά και δεν διαχέεται στην κοινωνία.