Εντάξει δεν σας κρύβω πως δανείστηκα τον τίτλο από τη σειρά ταινιών η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, με την οποία πολλοί μεγαλώσαμε και γελάσαμε με την οικογένεια και τους φίλους μας. Εντάξει πρόδωσα μερικώς την ηλικία μου, αλλά δεν πειράζει. Για να μπούμε στα μπασκετικά δρώμενα, πολλοί διερωτώνται ποιο θα είναι το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ κι ειδικότερα στο μπακόρτ, όπου πάντοτε σαν σχολή είχαμε παιχταράδες και σωστούς μπασκετμπολίστες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και βάλε. 

•  Ο Λούντζης επιτέλους δεν φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες και μοιάζει να έχει ένα βήμα μπροστά σε σχέση με την περσινή σεζόν
•  Ο Φλιώνης από τη γενιά του 1997, έχει παρουσιάσει τη μεγαλύτερη εξέλιξη και φέτος σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι από τους κορυφαίους παίκτες της ΑΕΚ
•  Δυστυχώς η γκάμα των επιλογών είναι συγκεκριμένη και μέχρι στιγμής, φαίνεται πως οι Έλληνες κοντοί έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν

Πλέον τα πράγματα δεν μοιάζουν αισιόδοξα, αφού οι Νικ Καλάθης και Κώστας Σλούκας βρίσκονται όχι στη δύση της καριέρας τους, όμως δεν αποτελούν πρώτα βιολιά στις ομάδες τους. Αμφότεροι υπήρξαν από τους κορυφαίους γκαρντ της Ευρωλίγκα, όμως ποιοι θα είναι οι συνεχιστές τους; Εδώ τα πράγματα είναι μάλλον δυσοίωνα, αφού κανένας Έλληνας κοντός δεν έχει ξεπεταχτεί και το χειρότερο είναι πως άπαντες είναι ρολίστες στις ομάδες τους κι αυτό ίσως να μην αλλάξει ποτέ.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΟΥΝΤΖΗΣ

Πάρτε για παράδειγμα τον Μιχάλη Λούντζη, ο οποίος φέτος έχει κάνει βήματα προόδου με τον Ολυμπιακό, μοιάζει πιο σίγουρος για τον εαυτό του και αποτελεί μία λύση για τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Στα 25 του χρόνια μαθαίνει να κρατάει τη μπάλα, να κοντρολάρει το ρυθμό και ν’ αναλαμβάνει δύσκολες αμυντικές αποστολές. Η εμφάνισή του με την Αναντολού Εφές (13 πόντοι, 7 ριμπάουντ) ήταν ένας θετικός οιωνός για το μέλλον του στη μεγάλη σκηνή της Ευρωλίγκα, όμως οφείλει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του. Δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στα πικ εν ρολ μοιάζει να μην θέλει να πάρει αποφάσεις, όμως μπαίνοντας στα καλά  (μπασκετικά) χρόνια, ΠΡΕΠΕΙ να κάνει το βήμα παραπάνω. Ας παραδειγματιστεί από τον Τόμας Ουόκαπ, που είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ για τον Ολυμπιακό, είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση. Αναφερόμαστε σ’ έναν παίκτη, χωρίς επιθετικές περγαμηνές τύπου Μίτσιτς ή Λάρκιν, όμως με την άμυνα, παίρνει ψυχολογία κι είναι ένας από τους ηγέτες των πρωταθλητών Ελλάδος. Ο Λούντζης είναι η επόμενη μέρα στα γκαρντ της ελληνικής σχολής, αφού είναι ο μόνος με εμπειρίες και εικόνες από την Ευρωλίγκα τη δεδομένη στιγμή.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΙΩΝΗΣ

Εκείνος που αποδεδειγμένα έχει προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό είναι ο Δημήτρης Φλιώνης, που με τη φανέλα της ΑΕΚ εδώ κι ενάμισι χρόνο, βγάζει μάτια. Σε ένα σύνολο άκρως Αμερικανικό, ο 25χρονος άσος είναι βασικός στα πλάνα του Ηλία Καντζούρη, που τον εμπιστεύεται, του δίνει ελευθερία και ο παίκτης του, τον έχει βγάλει ασπροπρόσωπο. Οι 7.5 πόντοι, τα 3.8 ριμπάουντ και οι 3.9 τελικές πάσες, είναι νούμερα άκρως ικανοποιητικά στο πολύ ισχυρό Τσάμπιονς Λιγκ και σίγουρα ο βασικός γκαρντ της Ένωσης έχει περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης. Άπαντες ευχόμαστε να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς, καθώς ουδείς (κοντός) δεν περισσεύει από το ελληνικό μπάσκετ.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΝΙΑΡΗΣ

Δυστυχώς τα πράγματα για τον Αντώνη Κόνιαρη, δεν παρόμοια με του συμπαίκτη του, καθώς δεν είναι βασικός στα πλάνα του προπονητικού σταφ. Οι σοβαροί τραυματισμοί του (έχει περάσει ήδη δυο χιαστούς), τον έχουν πάει πολύ πίσω κι αυτό φαίνεται στην ταχύτητα και την έκρηξη του. Μιλάμε για έναν εγκεφαλικό παίκτη, αξιόπιστο σουτ θέσης, που είναι ικανός να δώσει λύσεις στον δημιουργικό τομέα. Παρατηρείται έλλειμμα αυτοπεποίθησης στο παιχνίδι του και το γεγονός πως είχε μείνει εκτός μπάσκετ περίπου 26 μήνες, τολν έχει αφήσει αρκετά πίσω. Βέβαια μην είμαστε και υπερβολικοί είναι μόλις 25 ετών, έχει χρόνο ν’ αναπληρώσει το χαμένο έδαφος και ν’ αποτελέσει έναν αθλητή, που θα μπορεί η ΑΕΚ και η Εθνική Ανδρών να βασίζονται πάνω του.  
Αυτός που φαίνεται να έχει κάνει ένα βήμα πίσω, ίσως είναι ο Βασίλης Μουράτος, που προσπαθεί ν’ ανθίσει στον Προμηθέα Πάτρας. Στο σκληρό Γιούροκαπ δεν έχει κατορθώσει να γίνει βασικός στα πλάνα οποιουδήποτε προπονητή του συλλόγου κι αυτό του έχει ρίξει την ψυχολογία. Η περιφερειακή εκτέλεση είναι ένα από πλέον αδύνατα σημεία του, όμως η διεισδυτική του ικανότητα και τα δυνατά του πόδια στα μετόπισθεν, είναι ικανά να τον κάνουν χρήσιμο στην ομάδα του. Το σύγχρονο μπάσκετ λειτουργεί σαν καθρέφτης και αντανακλά, όλες τις αδυναμίες των παικτών. Ο Μουράτος αν έχει σαν στόχο να είναι πρωταγωνιστής ή έστω ρολίστας στην καριέρα του, πρέπει να βελτιωθεί από την περιφέρεια και να γίνει αξιόπιστος σουτέρ, διαφορετικά το ταβάνι του θα είναι χαμηλό. Ο κόουτς Χριστόπουλος έχει χώρο για τον ίδιο, όμως οφείλει να τον αξιοποιήσει και να πάρει ευθύνες πάνω του, για να γίνει πιο αποδοτικός και παραγωγικός για την ομάδα του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ

Τέλος στη λειψή λίστα της μπροστινής γραμμής, βρίσκουμε τον Δημήτρη Μωραΐτη, ο οποίος δεν είναι κακός, όμως είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ο Σπανούλης γνωρίζει την ψυχοσύνθεση ενός μπασκετμπολίστα, όσο λίγοι και πιέζει στα όριά του τον Έλληνα διεθνή γκαρντ, που είναι αναπληρωματικός άσος στο Περιστέρι Bwin, όμως στις καλές του βραδιές, απλά δεν παίζεται. Είναι γρήγορος, έχει ποιότητα, μπορεί να φτιάξει το δικό του σουτ (απαραίτητο συστατικό στο μπάσκετ της εποχής), όμως δεν είναι πρωταγωνιστής στην ομάδα του, όπως και οι προαναφερθέντες. Στα 24 του χρόνια, είναι απαραίτητο να προσπαθήσει κι άλλο, παίρνει χρόνο, όμως κατά την ταπεινή γνώμη μου, αν δεν γίνει πιο επιθετικός στον τρόπο που αγωνίζεται, τότε δεν θα πάει παραπάνω. Θυμίζω σε όλους πως στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ενάντια στην Τουρκία, έκανε καταπληκτικό ματς στην Κωνσταντινούπολη, όντας κυνικός επιθετικά και αρεστός αμυντικά ενάντια στον Λάρκιν.

ΑΔΕΡΦΙΑ ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗ 

Κάλλιστα θα μπορούσαμε να γράψουμε και για τ’ αδέρφια Καλαϊτζάκη, που μοιάζουν να έχουν χώρο στον Παναθηναϊκό, όμως πρέπει να προσεχτούν από έναν προπονητή, που θα τους πιστέψει και δεν θα κοιτάει το ρολόι, ώστε να προβεί σε αλλαγές. Ο Ντέγιαν Ράντονιτς είναι πελαγωμένος και μπερδεμένος (δεν τον βλέπουμε να έχει πολύ μέλλον στον πράσινο πάγκο), όμως ο Γιώργος και Παναγιώτης, κατά καιρούς έχουν αποδείξει, πως έχουν δυνατότητες, αρκεί να τους δώσεις εμπιστοσύνη. Τον Ιανουάριο ο πρώην ΝΒΑερ, ήταν θετικός, έχει βελτιωθεί στο μακρινό σουτ, όμως για ανεξήγητο λόγο, ο προπονητής του, στην Ευρωλίγκα δεν του δίνει παραπάνω από 15 λεπτά. Ο Παναγιώτης ξεκίνησε καλά τη σεζόν, όμως ένας τραυματισμός τον πήγε πίσω και πλέον παλεύει για να έχει θέση στη δωδεκάδα. 

Το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται όλους τους παίκτες να βγουν μπροστά, καθώς μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, η παλιά φρουρά της γαλανόλευκης θα πει αντίο (οι περισσότεροι από τους 90αρηδες) και το νέο αίμα, αναγκαστικά θα περάσει στο προσκήνιο. Ταλέντο υπάρχει, όμως στην Ελλάδα, στη μόδα παραμένουν οι ξένοι αθλητές κι όχι οι γηγενείς. Βέβαια η σύνδεση με τον κόσμο επιτυγχάνεται με τους Έλληνες αθλητές κι όπως και να το κάνουμε, αν θέλουμε το ελληνικό μπάσκετ να έχει μέλλον, είναι καιρός ν’ αφήσουμε τον Έλληνα μπασκετμπολίστα να παίξει κι ας τσαλακωθεί.